نتایج

در این مطالعه، قارچ‌های بومی تولید کننده فیتاز از خاک و دیگر نمونه‌های محیطی مانند خاک اطراف ریشه گیاهان تیره لگومینوز، فضولات گاو و بز، بستر مرغ، ورمی کمپوست، خاک معدن فسفر معدنی، آب فاضلاب، گیاهان و میوه‌های آلوده شده به قارچ و نمونه‌های قارچی تهیه شده از موسسه رازی جمع‌آوری شدند.ابتدا، جداسازی و کشت قارچ‌ها بر روی محیط سابورو دکستروز آگار به مدت ۵ روز در انکوباتور و در دمای ۲۸ درجه سانتی‌گراد انجام شد. سپس، برای شناسایی و جداسازی قارچ‌هایی که توانایی تولید آنزیم فیتاز را داشتند، از محیط کشت غربالگری فیتاز (PSM) استفاده گردید.

مشخصات مورفولوژیکی سویه‌های قارچی با استفاده از میکروسکوپ نوری بررسی شدند.نمونه‌هایی که هاله شفاف ایجاد کرده بودند، برای سنجش میزان فعالیت آنزیمی فیتاز بر اساس آزاد شدن یک نانومول فسفر در مدت یک دقیقه مورد ارزیابی قرار گرفتند. بر اساس میزان تولید آنزیم و مقدار بیومس تولیدی، تعدادی از گونه‌ها انتخاب شدند. بهترین محیط غربالگری و حداکثر فعالیت آنزیمی در pH 5 و در دمای ۳۰ درجه سانتی‌گراد ثبت گردید. در پایان، برای شناسایی کامل سویه‌های قارچ، روش توالی‌یابی با دستگاه ژنتیک آنالایزر مورد استفاده قرار گرفت.

نتایج:

قارچ‌های فوزاریم اگزیسپروم با ۱۳۰.۱۱ واحد آنزیمی و آسپرژیلوس نایجر با ۱۲۵.۲۷ واحد آنزیمی با بیشترین مقدار تولید فیتاز شناسایی شدند.

محدوده روز پنجم تا هفتم برای مرحله استخراج و خالص‌سازی به عنوان بهترین زمان معرفی شد.

نتایج حاصل از بررسی‌های مورفولوژیکی کاملاً منطبق با نتایج شناسایی مولکولی بودند.